Hicretin II. asrında iki veli yaşıyordu. Birinin adı Şakik, ötekinin adı İbrahim Ethem…İşte bu iki veli karşı karşıya oturmuş sohbet ederlerken, aralarında şöyle bir konuşma oldu. Şakik: “Nasıl yaşıyorsunuz?”, İbrahim Ethem: “Nasıl yaşayacağız? Bulursak şükrediyoruz, bulamazsak sabrediyoruz.” Şakik: “Bizim Horasan’ın köpekleri de böyle yaparlar.” Bu cevaba şaşıp kalan İbrahim Ethem: “Ya, siz ne yapıyorsunuz?” Şaşik Hazretleri: “Biz mi? Bulursak bizden daha muhtaç olanlara veriyoruz. Bulamazsak şükrediyoruz.” İbrahim Ethem Hazretleri, Bu sözün üzerine kalktı, dostunun alnından öptü.